Auteur Archieven: Bethelkerk

Doopdienst – zondag 6 november 2016 om 10.00

Voorganger: Ds. Laseur (wijkpredikant)

• Orgelspel
• Woord van welkom, mededelingen, stil gebed
• (staande) Zingen: Liedboek 2013 nr. 139: 7, 8, 9
• (staande) Bemoediging en groet
• Zingen: Liedboek 2013 nr. 139: 10, 11, 14
• Gebed om Gods Geest
• Schriftlezing: Jesaja 49: 13-16 (HSV)
• Zingen: Liedboek 2013 nr. 864: 3, 4
• Kinderen groep 6 t/m 8 naar nevendienst, kinderlied 3 (R.Kleijer)
• Prediking n.a.v. Jesaja 49: 15 (HSV)
  Kan een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen over het kind van haar schoot? Zelfs al zouden die het vergeten, Ík zal u niet vergeten.
• Ambtsdrager haalt de dopelingen en kinderen van nevendienst
• Zingen: Liedboek 2013 nr. 513
• Korte dooponderwijzing
• Voorstellen van de dopelingen
• Doopgebed
• Doopvragen en gelofte
• (staande) Zingen: Apostolische geloofsbelijdenis
• Alle kinderen in de kerk mogen met de leiding naar voren komen
• Bediening van de Heilige Doop
• Overhandiging geschenk namens zondagsschool Jesaja 40:8b
• (staande) Zingen: Liedboek 2013 nr. 105: 3
• (staande) Zingen: Love divine (melodie: Liedboek 1973 nr. 913)
• Dienst der gebeden
• Inzameling der gaven, terwijl het ouderpaar Meere-Marchand zingt: Een naam is jou gegeven
• (staande) Zingen: Liedboek 2013 nr. 754
• (staande) Wegzending en zegen (3x gezongen Amen)
• Orgelspel

Tekst: Jesaja 49: 15(NBV)
Kan een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen over het kind van haar schoot? Zelfs al zouden die het vergeten, Ík zal u niet vergeten.

‘Juich, hemel, en verheug u, aarde’ (vs.13a), breekt de profeet Jesaja uit. En vandaag stemmen jullie als kersverse ouders van Benjamin, Sophie en Martha voluit met hem in. Maar wat wil nu het geval? Israël juicht níet. Het volk leeft 70 jaar in ballingschap. Er zit géén muziek in het leven in Babel. De lier hangt in de wilgen.

Immers Jeruzalem en de tempel liggen in puin. Beter bewijs dat het volk zich door God vergéten voelt, is er toch niet te vinden. God heeft een eigen kind in de persoon van Zijn volk. En vervolgens doet Hij er bar weinig op uit. Ervaart het volk Hem veeleer als een soort ontaarde vader, die zijn kind ergens verwaarloost.

Er hangt verwijt in de lucht. Komt ‘t tussen God en Zijn volk ooit nog goed? De profeet antwoordt met vraag: Kan een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen over het kind van haar schoot? Beeld voor de nauwste band, die er op aarde bestaat. En voor verbond, dat God in Christus heeft met álle mensen.

Natuurlijk zijn er ook ontaarde moeders, die hun kind te vondeling leggen of nog verder gaan. Maar voor het woord ‘ontferming’ staat er in het Hebreeuws hetzelfde woord als voor ‘baarmoeder’. David zegt: ‘Hij heeft mij in de schoot van mijn moeder geweven (Ps.139:13b).’ In zonde ontvangen (Ps.51:7b). Dat wèl!

Maar gewassen ben ik schoner dan witte sneeuw (Ps.51:9b). Kijk, dat is nu het diepe aan het water van de Doop. Het verwijst naar hoe de Here vanaf prilste tijden verbonden is, ook met de kleinsten onder ons. Ik en mijn huis (Joz.24:15). In Israël bezegeld met het teken van de besnijdenis. Daar en toen alleen tastbaar bij jongens.

Het plaatst kinderen als leeftijdgenoten op de weg van God. Staande in traditie van het voorgeslacht. Niet als fossiel gedrag, maar als actieve wilsdaad. Kinderen bewust plaatsen in de levensstroom. Houd U hen vast, Heer als wij ze moeten loslaten. Of het nu is bij het doorknippen van de navelstreng of later bij het stoppen met de borstvoeding.

Beeld van ultieme rust, zegt David (Ps.131). Rust mijn ziel, Uw God is Koning (Bundel 1938,Gz.179:1). De Drieënige, die als Vader aan jullie kinderen blijft vasthouden. Als straks hun namen bij de Doop klinken, staan ze gekerfd in Zijn beíde handen. In spijkerschrift. Zoals buiten Jeruzalem’s muren gebeurde in het lichaam van de Zoon.

Bij moeder Maria moet dit ook door merg en been gegaan zijn (Luc.2: 35a). Welnu, dergelijke liefde van aardse moeders doet in de verte denken aan die van God voor de Zoon. En in Hem óók voor ons. Zelfs al zouden die het vergeten, Ík zal u niet vergeten. Hoezo? Niemand kan ons en onze kids uit de handen van Vader en Zoon roven.

Immers die twee zijn Eén (Joh.10:28-30). En Geest blijft ons en onze kinderen onvermoeibaar herinneren aan God als Vader. Hij, die voor ons zorgt als een onvergetelijke moeder. Daarvoor zitten we de Vader gewoon té dicht op de huid. Het grootste orgaan. Hij móet je wel zien. En Benjamin, Sophie, Martha: in de Geliefde.

Amen.

Dankstond voor gewas en arbeid – woensdag 2 november 2016 om 19.30

Voorganger: Ds. Laseur (wijkpredikant)
Thema: Niet bij brood alleen!

• Orgelspel
• Woord van welkom, mededelingen, stil gebed
• Zingen (staande): Nieuwe Liedboek 2013 nr. 136: 1, 2, 12, 13
• Bemoediging en groet
• Zingen: Reinier Kleijer DV nr. 330 (melodie: Liedboek nr. 803)
• Gebed om Gods Geest
• Schriftlezing: Deuteronomium 8
• Benno Kok (orgel) en Anita van der Molen-Holl (sopraan): Dank sei Dir, Herr (Siegfried Ochs/G.F. Händel)
• Schriftlezing: Mattheüs 4: 1-4
• Zingen: Evangelische Liedbundel nr. 58
• Prediking n.a.v Deuteronomium 8: 2a en 3b
• Benno Kok (piano) en Anita van der Molen-Holl (sopraan): Hym of Peace (Mary McDonald)
• Dienst der gebeden
• Inzameling der gaven, waarbij Benno Kok en Anita van der Molen-Holl: Heer, wijs mij Uw weg (Opwekking nr. 687)
• Zingen (staande): Liedboek 2013 nr. 218: 2, 4, 5
• Wegzending en zegen (3x gezongen Amen)
• Orgelspel

Tekst: Deuteronomium 8: 2a en 3b(NBV)
Denk eens terug aan de reis door de woestijn! Zo wilde Hij jullie leren dat een mens niet alleen leeft van brood, maar ook van de woorden die de Heer spreekt.

Van Tukkers in onze stad is bekend, dat ze een verhuislustig volkje zijn. Doorgaans verhuizen ze een paar keer. Maar de meesten van hen zijn en blijven in Enschede. Israël is ook verhuisd. Niet als gezin, maar als volk. Na 40 jaar in de woestijn staan ze op de drempel van nieuw leven. Níet langer in onzekerheid.

Huisje, boompje, beestje. Natje en droogje op tijd. Het volk voelt zich ergens als het kind dat de vraag gesteld krijgt: ‘Zeg, wat wil je later worden?’ Zonder lang nadenken flapt het eruit: ‘Gelúkkig natuurlijk!’ Ook vandaag de dag willen mensen gelukkig worden. Maar wat is nou geluk? Afwezigheid van óngeluk?

Denk eens terug aan de reis door de woestijn! Wanneer zeggen we dat tegen elkaar: Denk eens terug… Dat doen we op momenten, dat we lessen willen leren uit het verleden met het oog op het heden. Want ieder mens kent wel woestijntijden in zijn of haar leven. Tijden, dat het leven gewoon helemaal níet wil.

Maar wat heeft dit te maken met leven in een land, dat door de meeste bewoners ervan als welvarend wordt ervaren? Welnu, zegt Mozes, in een land van melk en honing is er bij toenemende welvaart altijd een stille verzoeking. Namelijk deze, dat je als mens los gezongen raakt van God. Dankdag is medicijn (vs.10)!

Tegen zelfingenomenheid, die doet zeggen: ‘Ik heb mijn welvaart te danken aan het werk van mijn eigen handen (vs.18)!’ Ja, de tegenpartij weet precies wanneer hij moet komen. Hij legt overleggingen van het hart moeiteloos bloot en ziet wáár je voor gaat. Voor een woestijn mét God òf een paradijs zónder Hem…

Maar woestijnervaring kunnen we toch allemaal missen als kiespijn… Waarom niet gewoon de hemel op aarde mét (een beetje) God? Het beste van twee werelden. Hier en nu al. Dan hoeft de kerk het ook niet meer zo vaak te hebben over het leven hiernà. Met de collecte als lastige vraag of een (dank)offer ‘pijn’ moet doen.

Zo wilde Hij jullie leren dat een mens niet alleen leeft van brood, maar ook van de woorden die de Heer spreekt. Niet bij brood alleen. Ooit titel van een christen democratisch verkiezingsprogramma. Daar werd mee bedoeld: er is in het leven zo veel meer dan eten en drinken. Goede gezondheid en leuke vrienden.

En de eerste Adam had ooit wat zijn hartje begeerde. Een volmaakte wereld mét God. Maar hij had niet genoeg aan leven, dat zich telkens weer laat leiden door wat God zegt. Immers we hebben ook een lijf, dat de nodige aandacht vraagt. Er is van daaruit een honger naar van alles en nog wat. Oók Jezus kende zo’n tijd…

Niet uit Zichzelf kwam Hij daar, maar geleid door de Geest. Immers daarvoor was de band Vader-Zoon veel te sterk. Van binnen uit kon de duivel niet tussen die Twee komen. Echter wèl van buiten af, want de tegenstander is specialist in het de mensen een rad voor ogen draaien. Maar de Here Jezus ging níet onderuit.

Hoe Hij dat dééd? Door dagelijks het Woord van God tot Zich te nemen als Brood voor het hart. Om van daaruit als een Tweede Adam aan ons te laten zien en horen, dat ook wíj ons kunnen verweren tegen datgene waar satan eigenlijk op uit is (2Cor.2:11). Namelijk dat we de honger van het hart opgeven voor die van de maag.

Vaak gunnen we onszelf en dikwijls een ander te weinig rust hiervoor. Wordt het leven dor. Een mallemolen door alles wat móet. Zoals de cabaretier Paul van Vliet ooit op ‘zijn’ christelijke school aan het einde van een week een docent hoorde bidden: ‘We danken U, omdat we U danken móeten!’ Wanneer we Jezus enkel als aards BroodHeer aanbidden, kan zelfs dankdag zo gaan voelen.

Maar wie oog houdt voor de Gever achter (harts)gaven in dit jaar, ervaart zegen (=geluk). Dank blijft dan niet als een vluchtige damp tussen kerkbanken in hangen, maar stijgt juist op als een semi-permannent welriekend offer langs de weg van het gebed in de vorm van smeking onder dankzegging (Filp.4:6,18b).

Amen.

Eredienst zondag 30 oktober 2016 om 10 uur

Voorganger: Ds. Laseur (wijkpredikant)
Thema: De beker(ing)!

• Orgelspel
• Woord van welkom, mededelingen, stil gebed
• (staande) Zingen: Liedboek 2013 nr. 146: 1, 2, 3
• (staande) Bemoediging en groet
• Zingen: Liedboek 2013 nr. 146: 4, 5
• Geloofsabemoediging: Romeinen 8: 27, 28
• Zingen: Evangelische Liedbundel nr. 448
• Gebed om Gods vergeving en Geest
• Schriftlezing: Genesis 44: 1-17
• Zingen: Liedboek 2013 nr. 166a: 7
• Zingen: Reinier Kleijer nevendienstlied 2, terwijl groepen 1 t/m 8 naar de nevenruimte gaan (melodie: Evangelische Liedbundel nr. 454 )
• Prediking n.a.v. Genesis 44: 7b en 16b (Wij zouden zoiets nooit doen. Juda antwoordde: ‘Hoe kunnen we ons vrijpleiten? God heeft de misdaad van uw dienaren aan het licht gebracht. Wij zijn bereid uw slaaf te worden, mijn heer, niet alleen degene bij wie de beker is gevonden, maar wij allemaal.’)
• Zingen: Opwekking nr. 599
• Dienst der gebeden
• Inzameling der gaven
• (staande) Zingen: Liedboek 1973 nr. 452: 2, 3
• (staande) Wegzending en zegen (3x gezongen Amen)
• Orgelspel

Tekst: Genesis 44: 7b en 16b (NBV)
Wij zouden zoiets nooit doen. Juda antwoordde: ‘Hoe kunnen we ons vrijpleiten? God heeft de misdaad van uw dienaren aan het licht gebracht. Wij zijn bereid uw slaaf te worden, mijn heer, niet alleen degene bij wie de beker is gevonden, maar wij allemaal.’

De leerschool van het leven is soms bikkelhard. En wat wil het geval? Degene die mét God door het leven wil, krijgt menigmaal meer op z’n dak dan wie het anders doen. Daar kunnen we vaak met de pet niet bij. De bij Benjamin gevonden beker heeft een enorme nawerking. Ook in hoe de broers zichzelf zijn gaan leren zien.

Eerst horen we hoe ze hun straatje schoon vegen. Met de woorden van het eerste deel van de tekst: Wij zouden zoiets nooit doen. O God, ik dank U, dat ik niet zó ben als de andere mensen (Luc.18:11a). Hoelang volharden ook wij soms in die houding. Kijken we nèt zolang in de spiegel, totdat we een eerlijk gezicht hebben.

Liever leven in de leugen dan een ondraaglijke waarheid vertellen. De reformator Luther noemt leven-tegen-het-geweten-in levensgevaarlijk. Op een kruispunt in zijn leven zegt hij dan ook: ‘Hier sta ik, ik kan niet anders, zo waarlijk helpe mij God!’ Wij denken dan menigmaal: ‘Hier sta ik, ik kan ook ánders en áls God er is: Hij helpt níet!’

Maar vroeg of laat komen de dingen toch uit. Met de woorden van het tweede deel van de tekst: ‘Hoe kunnen we ons vrijpleiten? God heeft de misdaad van uw dienaren aan het licht gebracht.’ Juda stapt uit de zwijgcultuur van de schaamte. Daarin blijven is schadelijk. Voor zijn relatie met God én de mensen om hem heen.

Plots (h)erkent hij zijn schuld. Beseft hij: ‘Ik heb iets niet goed gedaan en ik moet het goedmaken.’ Ergens doet hij denken aan verloren zoon, die terugkeert: ‘Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden, behandel mij als één van uw dagloners (Luc.15:18b,19).

Met de woorden van het derde deel van de tekst: ‘Wij zijn bereid uw slaaf te worden, mijn heer, niet alleen degene bij wie de beker is gevonden maar wij allemaal.’ De gevonden beker leidt tot ‘een begin van bekering’. Ze denken niet langer meer aan zichzelf, maar nu ook aan hun oude vader Jacob en broer Benjamin.

Gemeente, hoe is dat bij ons? Ja, laten we de vraag van vandaag ook maar tot de onze maken: Hoe krijgen wij vrede met de hemelse Vader, terwijl wij Hem menigmaal toch op het hart trappen? Dit gaat ook voor ons níet buiten de beker om, want de beker is symbool van het leven. In Egypte ook verwijzing naar de toekomst.

Deed je er een druppel olie in, dan kon je aan de vorm van de druppel de toekomst aflezen (vs.5a). Zo’n beker van zilver had Jozef in de zak bij zijn jongste broer laten stoppen. Maar niet enkel bij hem. Weet u bij wie nog meer? Je zult opkijken: ja, bij ons allemaal! Weet je door wie dat gedaan is? Ja, door de Here God Zélf!

Over drie weken is Zijn vraag bij de viering van het Heilig Avondmaal ook aan ieder van ons: Wáár is de beker? De beker, die verwijst naar (de toekomst van) Mijn Zoon. Waarom stop je Hem zo diep weg in je bagage? Heb je écht niets aan te geven? Geen grammetje schuld? Daarom is voorbereiding ook belangrijk.

Op die weg zegt de Geest: kom tot de Vader. Houd de deur niet dicht. De Leeuw van Juda werd het Lam en zei: Ik ben de Deur (Jh.10:7) Hij droeg de zak met onze zonden weg. Hij stierf de slavendood aan het kruis. Hij dronk de beker uit, die leven geeft. Hij noemt ons géén slaven maar vrienden (Jh.15:15). Heilige Doop en Heilig Avondmaal zijn heilige tekenen voor de toekomst van ónheilige mensen.

Amen.