Eredienst – zondag 18 juni 2017 om 10.00 uur

Eredienst – zondag 18 juni 2017 om 10.00 uur

Voorganger: Ds. E.G.H. Laseur
Thema: God (aan)geklaagd?!

• Orgelspel
• Woord van welkom, mededelingen, stil gebed
• (staande) Zingen: Liedboek 2013 nr. 138: 1, 2
• (staande) Bemoediging en groet
• Zingen: Liedboek 2013 nr. 138: 3, 4
• Gebod van God: Galaten 5: 13-15 (BGT)
• Zingen: Liedboek 2013 nr. 912: 1, 2, 5, 6
• Gebed om Gods vergeving en Geest
• Schriftlezing: Exodus 5: 1-9; 19-23 (NBV)
• Kinderen van groep 6 t/m 8 gaan naar de nevenruimte, terwijl wij Nevendienstlied 1 zingen (van Reinier Kleijer, melodie: ‘Altijd is Kortjakje ziek’)
• Prediking n.a.v. Exodus 5: 22a (NBV)
• Zingen: Evangelische Liedbundel nr. 132: 2, 3
• Dienst der gebeden
• Inzameling der gaven
• (staande) Zingen: Liedboek 2013 nr. 801: 5, 6, 7, 8
• (staande) Wegzending en zegen (3x gezongen Amen)
• Orgelspel

Tekst: Exodus 5: 22a (NBV)
Toen wendde Mozes zich opnieuw tot de Heer en zei: ‘Heer, waarom behandelt u dit volk zo slecht?’

In het boek ‘Excellente ondernemingen, kenmerken van een succesvol management’ staat een mooi voorbeeld over bijen en vliegen. Stop wat bijen en vliegen in een fles. Leg de fles horizontaal neer. Bijen proberen eerst door het glas heen naar buiten te komen. Vliegen gebruiken intuïtie. Ze zijn binnen 2 minuten buiten.

Moraal: Een mens kan te véél willen. Al te rechtlijnig op het doel afgaan. Als we kijken naar het optreden van Mozes en Aäron bij farao gebeurt er iets soortgelijks. Als leiders zijn zij net zulke ‘bezige bijen’ voor Israël. Tijdens hun audiëntie bij de farao vallen ze met de deur in huis: ‘Dit zegt de Heer, de God van Israël.

Laat mijn volk gaan, om in de woestijn ter ere van Mij een feest te vieren (5:1).’ Met knikkende knietjes houden ze de rug recht tegenover God en mens. Dat valt niet mee. Immers tussen Egypte en het Beloofde Land ligt de grote woestijn. Een periode waar het hele volk Israël doorheen moet. Waar het tegen opziet…

En waarvan het ook niet van weet of ze het ooit zullen kunnen navertellen. Daarom wil God, die de angsten kent, eerst féést laten houden. Nota bene in de woestijn (5:1). Als troost en bemoediging. Desondanks beginnen Mozes en Aäron werkende weg al in te binden. Na het ferme ‘laat mijn volk gaan’ klinkt al een stuk bescheidener het volgende: ‘Sta ons toe’ (vs.3).

Wat de twee níet zeggen, maar wèl bedoelen, is dit: ‘Als wíj God óngehoorzaam zijn, krijgen we de kous op de kop!’ Hoe veel te meer geldt dit ú, farao! Maar hoe is de reactie van farao? Ergens net zoals die van Elena Ceaucescu vlak vóór haar executie op 25-12-1989: ‘Wat doen jullie nú, we hebben het beste met jullie voor, hou hiermee op!’

Mozes werd als een hond weggejaagd. Veertig jaar geleden lustte zijn eigen volk hem ook niet als leider/bevrijder. En nu geven ze hem schuld van het feit, dat ze in het kader van de slavernij nog meer slaag krijgen dan eten. Ondanks de eerdere waarschuwing van Godswege, dat farao het licht níet zomaar op groen zal zetten.

Toen wendde Mozes zich opnieuw tot de Heer en zei: ‘Heer, waarom behandelt U dit volk zo slecht?’ Hij maakt zichzelf tot ‘stem des volks’. En zijn woorden klinken getergd. Wat we hier meemaken, is toch ergens God (aan)geklaagd! Menig mens zal zich ook herkennen in de teleurgestelde ‘bezige bij’ Mozes.

Uit angst voor een mens (farao), het eigen volk of het eigen zwakke ik beledigen wij soms God. Het hoeft maar even tegen te zitten en we zeggen: ‘Waarom moet ik dit meemaken? Ik ben er niet voor in de wieg gelegd.’ Juist Meerdere Mozes Jezus had kunnen zeggen: ‘Vader, Ik heb U toch gezegd, dat ze níet in Mij geloven!’

Maar dat zei Hij níet. Deze Middelaar, die als géén ander tegenwerking van het eigen volk te verduren had. Hij zei: ‘Vader, Ik heb op aarde uw grootheid getoond door het werk te volbrengen dat U Mij opgedragen hebt (Joh.17:4).’ Wie met Hem onder open hemel leeft (=geloven), kan zelfs in woestijn feestvieren.

Amen.