Open Doors Dag 2016
Categorie:Nieuws
5 november 2016, Utrecht
Terwijl het merendeel van de bevolking op zaterdagochtend nog in diepe rust verkeerde, was het op station Enschede tegen zevenen al behoorlijk bedrijvig. Een man of 30, jong en iets minder jong, hadden zich, met hand-, rug- of trektassen, vol etenswaren, verzameld om naar Utrecht af te reizen.
Gelukkig was ook Miek onder ons, die naast de broodjes ook de benodigde reispapieren in de tas had zitten. Haar administratie was uitstekend voor elkaar en met enkele extra uitdeel handen was iedereen al snel voorzien van een wel heel goedkope treinkaart. Met dank aan de Bethelkerk. We waren in de luxe positie van “begin” station zodat we bij elkaar konden zitten tot Utrecht, wat wel zo gezellig was. Voor we de jaarbeurshallen ingingen werden we als groep gecontroleerd en een behulpzame paars-wit geklede Open Doors groepenbegeleider, bracht ons naar de gereserveerde plaats voor groepen. De jonge jeugd mocht zich, met nog zo’n 1000 anderen gaan vermaken in een naast gelegen ruimte. Wij kregen prachtige plaatsen vooraan, zodat we alles “live” konden meemaken. Voor de ruim 7000 anderen achter ons waren grote schermen geplaatst.
Het was fantastisch om met zo’n grote menigte gelovigen, uit alle delen en kerken van ons land en daar buiten, te bidden en te zingen tot Gods eer en glorie.
Wat was het stil tijdens de geloofsverkondiging van Mariam uit Nigeria. Wat een enorm verdriet en moeite draagt ze met zich mee. Wat een wonder dat ze daar mee om kan gaan en wat een getuigenis van geloofsvertrouwen om onder zulke omstandighedenstand moed te houden en haar en onze Heer en Heiland te loven en te prijzen. Halleluja, daar begon en eindigde haar verhaal mee en daar konden we alleen maar eerbiedig amen op zeggen.
Na haar verhaal werden we opgeroepen om voor haar te bidden, voor haar werk, haar mede-gelovigen en de kleine huisgemeenten. Er werden nog anderen aan het woord gelaten die zich op verschillende manieren inzetten voor de vervolgde kerk en opriepen gul te geven, of mee te doen met de Muskathlon of Women to Women.
Na de collecte sprak ds. Jamal uit Libanon vol vuur over de opwekking onder moslims in zijn land, over gevluchte Syriërs, en over grote wonderen die zich voltrokken in zijn gemeente. Hij sprak een taal die we niet kenden maar wel verstonden door zijn lichaamstaal vol passie en liefde. De vertaling van een Libanese-Nederlandse broeder paste er naadloos bij, zodat je amper door had dat zijn woorden vertaald werden. Geweldig te horen dat Gods werk zelfs onder de moeilijkste omstandigheden, doorgang vindt.
De pauze werd gebruikt om alle meegenomen versnaperingen te nuttigen en langs de stands te wandelen, waar van alles te koop aangeboden werd. Op tijd zochten we onze plaatsen weer op omdat, na de pauze, de plaatsen “vrij” waren en enkele andere broeders en zusters ook wel graag voorin wilden zitten. Na een beetje schuiven en bezet houden konden we toch weer onze plaatsen innemen en gaan genieten van het middagprogramma waar we opnieuw vol verwondering en bewondering naar luisterden.
We werden door een spreekster ingedeeld alsof we het land Nigeria waren en al gauw bleek wat de bedoeling was. Zo konden we zien hoe in zo’n groot land met zoveel mensen, zoveel onveilige gebieden zijn en waar onze broeders en zusters in het noord oosten het zeer zwaar te verduren hebben door de terreur van Boko Haram, die haat en verderf zaaien onder de niet-moslims. De zandkunstenares volgde het verhaal met pakkende beelden, waar helaas niet alles van werd getoond. Opnieuw sprak Mariam, nu over de huidige situatie in haar land en ds. Jamal over de situatie in zijn land, maar ook over de vele wonderen die zij dagelijks zien gebeuren. Wat een grote God hebben wij en wat zijn we er weer eens bij bepaald hoeveel dank we Hem verschuldigd zijn voor onze vrijheid. De vrijheid om met zo veel mensen samen te mogen komen, te bidden en te zingen zonder de angst overvallen te worden. Het was een lange dag en een lange zit van wel 5 kerkdiensten op 1 dag, maar wat is het omgevlogen. Wat een indrukken en liefdevolle getuigenissen namen we, moe maar voldaan, mee naar huis.
De ontlading kwam in de trein, waar we door de drukte niet allen een plek konden bemachtigen, zodat de jeugd genoegen moest nemen met een schoot van een oudere of een leuning.
Dat kon natuurlijk niet lang goed gaan en de verzonnen spelletjes, nu eens niet op apparaatjes, werden steeds luidruchtiger zodat de andere passagiers heerlijk mee konden genieten van ons `familie uitje` zoals een medepassagier opmerkte.
Toen ook nog enkele dierengeluiden werden geoefend en iemand als een vis in de bagagenetten werd geworpen was het maar goed dat de trein om kwart voor 7 het station Enschede binnen reed, zodat iedereen weer naar zijn of haar huis kon vertrekken.
Aly van Keulen