Eredienst – zondag 13 november 2016 om 10.00
Categorie:Digipreek
Voorganger: Ds. Laseur (wijkpredikant)
Thema: Voltooid leven!
- Orgelspel
- Woord van welkom, mededelingen, stil gebed
- (staande) Zingen: Liedboek 2013 nr. 73: 8, 9
- (staande) Bemoediging en groet
- Zingen: Liedboek 2013 nr. 73: 10, 11
- Gebod van God: Romeinen 13: 8-10 (NBV)
- Zingen: Evangelische Liedbundel nr. 478
- Gebed om Gods vergeving en Geest
- Schriftlezing: Genesis 49 : 29 – 50 : 14 (NBV)
- Zingen: Reinier Kleijer L’Chaim nr. 35
- Zingen: Reinier Kleijer nevendienstlied 4 (melodie: Liedboek nr. 801), terwijl groepen 1 t/m 8 naar de nevenruimte gaan
- Prediking n.a.v. Genesis 49: 33 (NBV)
Na zijn zonen deze opdracht te hebben gegeven trok Jakob zijn voeten weer op het bed. Toen blies hij de laatste adem uit en werd hij verenigd met zijn voorouders. - Zingen: Liedboek nr. 753: 1, 2, 3, 4
- Dienst der gebeden
- Inzameling der gaven
- (staande) Zingen: Liedboek nr. 727: 1, 2, 3, 4, 10
- (staande) Wegzending en zegen (3x gezongen Amen)
- Orgelspel
Tekst: Genesis 49: 33 (NBV)
Na zijn zonen deze opdracht te hebben gegeven trok Jakob zijn voeten weer op het bed. Toen blies hij de laatste adem uit en werd hij verenigd met zijn voorouders.
Soms zeggen mensen tegen mij in een gesprek: ‘Bij ons in de familie is iedereen nog goed met elkaar!’ Bij vader Jakob thuis was ’t dikwijls precies omgekeerd. Echter naarmate het levenseinde nadert, wordt hij in de omgang steeds prettiger. Zeventien jaar heeft hij met zijn gezin in Gosen, Nijldelta, gewoond.
Hoe bijzonder moet het voor hem geweest zijn, dat op een gegeven moment alle kinderen om hem als 147-jarige vader heen staan (Gen. 47:28). De film van zijn leven trekt nog één keer aan hem voorbij. Hij herinnert zich de vroege dood van lievelingsvrouw Rachel. En hoe hij dacht zijn Jozef kwijt te zijn.
Hij vraagt Jozef hem niet te begraven in Egypte, maar in het beloofde land. En zegt erbij, alsof de oude Jakob last heeft van schuldgevoel: bij Léa (vs.31). Vervolgens geeft hij al de zijnen de zegen mee. Bij die voor Juda voorziet hij zelfs de komst van Messias: ‘Tussen zijn voeten de heersers-staf (Gen.49:10)…’
En de focus op ‘voeten’ keert weer terug in de woorden van de tekst: Na zijn zonen deze opdracht te hebben gegeven trok Jakob zijn voeten weer op het bed. Alsof hij daarmee als het ware wil zeggen: Nee, ik ben niet langer meer met handen en voeten aan dit leven gebonden. Al enige tijd heb ik vrede met God.
Gemeente, ook wij moeten hier een keer weg. Verdriet is dan groot. Je wordt als mens gemist. Dierbare geliefden komen met ‘ons’ heengaan in een leegte terecht. Dichter Martinus Nijhoff (1894-1953) zei het ooit zo: ‘En de wind en de lichten der schepen zeggen dat al wat voorbij gaat op reis is zónder thuisreis.
Naar een einde waar niemand ons bijstaat.’ Is dit niet een achtergrond, waartegen de roep om recht op ‘voltooid leven’ mede toegenomen is? Voor met name ouderen die ‘het gevoel krijgen zichzelf te overleven’. Wie zover is, mag (dood)gáán. En hij of zij mag anderen vragen daarbij ook te helpen.
Terwijl steeds meer beroepsgroepen van hulpverleners zich tegen dit wetsvoorstel verklaren. Hoe anders is de benadering van sterven bij ‘(aarts)vader Jakob’. In hoe hij ‘de laatste reis’ ziet. Met woorden van het tweede deel van onze tekst: Toen blies hij de laatste adem uit en werd hij verenigd met zijn voorouders.
Wie sterft, verlaat zijn volk niet. Néé, die mens wordt juist bíj zijn volk gevoegd. De uitdrukking met zijn voorouders verenigd bepaalt ons bij twee dingen. Ten eerste dat er meer doden zijn dan levenden. En ten tweede, dat wij aan gene zijde níet alleen zullen zijn! Dáár in het land van hoop en glorie…
Velen denken daarbij eerder aan weerzien met eigen geliefden dan aan ontmoeting met Christus. Met Hem te zijn is verreweg het beste, aldus Paulus (Filip.1:23). Bewust vraagt de Heidelbergse Catechismus: Wat is uw enige troost in leven en sterven? Dat ik niet van mezelf ben, maar van Hem in Wie de vrede met God blijvend getekend is (Rm.5:1).
Dat gedenken we volgende week zondag bij de viering van het Heilig Avondmaal! Maar soms is ‘t in ons leven een worsteling om met God verzoend te zijn. Zoals ooit voor vader Jakob bij de rivier de Jabbok. Ooit gaf hij zo stem aan zijn innerlijke strijd: ‘Ik laat U niet gaan tenzij Gij mij zegent (Gen.32:26) …’
Amen.