Dankstond voor gewas en arbeid – woensdag 2 november 2016 om 19.30

Dankstond voor gewas en arbeid – woensdag 2 november 2016 om 19.30

Voorganger: Ds. Laseur (wijkpredikant)
Thema: Niet bij brood alleen!

• Orgelspel
• Woord van welkom, mededelingen, stil gebed
• Zingen (staande): Nieuwe Liedboek 2013 nr. 136: 1, 2, 12, 13
• Bemoediging en groet
• Zingen: Reinier Kleijer DV nr. 330 (melodie: Liedboek nr. 803)
• Gebed om Gods Geest
• Schriftlezing: Deuteronomium 8
• Benno Kok (orgel) en Anita van der Molen-Holl (sopraan): Dank sei Dir, Herr (Siegfried Ochs/G.F. Händel)
• Schriftlezing: Mattheüs 4: 1-4
• Zingen: Evangelische Liedbundel nr. 58
• Prediking n.a.v Deuteronomium 8: 2a en 3b
• Benno Kok (piano) en Anita van der Molen-Holl (sopraan): Hym of Peace (Mary McDonald)
• Dienst der gebeden
• Inzameling der gaven, waarbij Benno Kok en Anita van der Molen-Holl: Heer, wijs mij Uw weg (Opwekking nr. 687)
• Zingen (staande): Liedboek 2013 nr. 218: 2, 4, 5
• Wegzending en zegen (3x gezongen Amen)
• Orgelspel

Tekst: Deuteronomium 8: 2a en 3b(NBV)
Denk eens terug aan de reis door de woestijn! Zo wilde Hij jullie leren dat een mens niet alleen leeft van brood, maar ook van de woorden die de Heer spreekt.

Van Tukkers in onze stad is bekend, dat ze een verhuislustig volkje zijn. Doorgaans verhuizen ze een paar keer. Maar de meesten van hen zijn en blijven in Enschede. Israël is ook verhuisd. Niet als gezin, maar als volk. Na 40 jaar in de woestijn staan ze op de drempel van nieuw leven. Níet langer in onzekerheid.

Huisje, boompje, beestje. Natje en droogje op tijd. Het volk voelt zich ergens als het kind dat de vraag gesteld krijgt: ‘Zeg, wat wil je later worden?’ Zonder lang nadenken flapt het eruit: ‘Gelúkkig natuurlijk!’ Ook vandaag de dag willen mensen gelukkig worden. Maar wat is nou geluk? Afwezigheid van óngeluk?

Denk eens terug aan de reis door de woestijn! Wanneer zeggen we dat tegen elkaar: Denk eens terug… Dat doen we op momenten, dat we lessen willen leren uit het verleden met het oog op het heden. Want ieder mens kent wel woestijntijden in zijn of haar leven. Tijden, dat het leven gewoon helemaal níet wil.

Maar wat heeft dit te maken met leven in een land, dat door de meeste bewoners ervan als welvarend wordt ervaren? Welnu, zegt Mozes, in een land van melk en honing is er bij toenemende welvaart altijd een stille verzoeking. Namelijk deze, dat je als mens los gezongen raakt van God. Dankdag is medicijn (vs.10)!

Tegen zelfingenomenheid, die doet zeggen: ‘Ik heb mijn welvaart te danken aan het werk van mijn eigen handen (vs.18)!’ Ja, de tegenpartij weet precies wanneer hij moet komen. Hij legt overleggingen van het hart moeiteloos bloot en ziet wáár je voor gaat. Voor een woestijn mét God òf een paradijs zónder Hem…

Maar woestijnervaring kunnen we toch allemaal missen als kiespijn… Waarom niet gewoon de hemel op aarde mét (een beetje) God? Het beste van twee werelden. Hier en nu al. Dan hoeft de kerk het ook niet meer zo vaak te hebben over het leven hiernà. Met de collecte als lastige vraag of een (dank)offer ‘pijn’ moet doen.

Zo wilde Hij jullie leren dat een mens niet alleen leeft van brood, maar ook van de woorden die de Heer spreekt. Niet bij brood alleen. Ooit titel van een christen democratisch verkiezingsprogramma. Daar werd mee bedoeld: er is in het leven zo veel meer dan eten en drinken. Goede gezondheid en leuke vrienden.

En de eerste Adam had ooit wat zijn hartje begeerde. Een volmaakte wereld mét God. Maar hij had niet genoeg aan leven, dat zich telkens weer laat leiden door wat God zegt. Immers we hebben ook een lijf, dat de nodige aandacht vraagt. Er is van daaruit een honger naar van alles en nog wat. Oók Jezus kende zo’n tijd…

Niet uit Zichzelf kwam Hij daar, maar geleid door de Geest. Immers daarvoor was de band Vader-Zoon veel te sterk. Van binnen uit kon de duivel niet tussen die Twee komen. Echter wèl van buiten af, want de tegenstander is specialist in het de mensen een rad voor ogen draaien. Maar de Here Jezus ging níet onderuit.

Hoe Hij dat dééd? Door dagelijks het Woord van God tot Zich te nemen als Brood voor het hart. Om van daaruit als een Tweede Adam aan ons te laten zien en horen, dat ook wíj ons kunnen verweren tegen datgene waar satan eigenlijk op uit is (2Cor.2:11). Namelijk dat we de honger van het hart opgeven voor die van de maag.

Vaak gunnen we onszelf en dikwijls een ander te weinig rust hiervoor. Wordt het leven dor. Een mallemolen door alles wat móet. Zoals de cabaretier Paul van Vliet ooit op ‘zijn’ christelijke school aan het einde van een week een docent hoorde bidden: ‘We danken U, omdat we U danken móeten!’ Wanneer we Jezus enkel als aards BroodHeer aanbidden, kan zelfs dankdag zo gaan voelen.

Maar wie oog houdt voor de Gever achter (harts)gaven in dit jaar, ervaart zegen (=geluk). Dank blijft dan niet als een vluchtige damp tussen kerkbanken in hangen, maar stijgt juist op als een semi-permannent welriekend offer langs de weg van het gebed in de vorm van smeking onder dankzegging (Filp.4:6,18b).

Amen.