God leeft en Hij werkt krachtig in de levens van mensen. Dit was zo en dat is nog steeds zo. Want God is niet veranderd. Hij is gisteren, vandaag en morgen Dezelfde. Hij heeft een groot verlangen naar omgang met mensen. De ogen van God speuren heen en weer over de aarde, op zoek naar mensen die Hem zijn toegewijd, zodat Hij Zijn grote macht kan tonen door hen te helpen. Op deze pagina staan getuigenissen die daar iets van laten zien.
Het begon als een prachtig sprookje:
Er was eens een lieve vrouw. En ze had een erg vriendelijke, hartelijke broer. Op een keer zeg ik: “U heeft een aardige broer.” Zij antwoordt: “Natuurlijk, het is toch mijn broer!” Alsof dat volkomen normaal was…
Het voelde zó anders, mijn leven leek meer een horrorfilm vroeger. Er was eens een meisje en ze had een oudere broer. Hij verkrachtte haar jarenlang. Ze kon als volwassene niet meer met hem omgaan omdat dat te veel pijn deed. (Dit moet ik alleen even zeggen als achtergrond-informatie)
Terug naar het mooie verhaal:
Ik hoorde: “Natuurlijk, het is toch mijn broer!” en mijn hart riep meteen: “Dát wil ik ook zó kunnen zeggen!” En ik heb er voor gebeden: “Heer, leer me mijn broer weer zo te zien als een gewone aardige broer die ik kan omarmen, met liefde en zonder pijn.” En verder liet ik het rusten. Maar de Here is aan het werk met Zijn Geest. Zonder dat ik het verband legde. Ik ging praten over vroeger. Ik keek naar broer/zus verhoudingen: hoe gaan zij met elkaar om? En steeds kwam het in mijn gedachten: oh zo!… ja, het is toch je broer…
Ik ging naar hem verlangen. Na een paar jaar was de drang zó groot, dat ik hem op een feestje erbij uitnodigde. En hij kwam! Dat was goed. Iemand van mijn familie en niet alleen schoonfamilie. Maar, veilig tussen alle anderen.
Daarna bleef het weer redelijk stil tussen ons. Een enkel telefoongesprek. Maar steeds vaker hoorde ik: “Natuurlijk, het is toch mijn broer!”
Nu zie ik pas hoe God mijn film in een sprookje veranderd heeft en mijn gebed verhoord. Mijn broer is na een ongeluk aan het revalideren en ik voelde een drang die niet te stuiten was: Ik moet er heen – ik moet bij hem zijn – mijn broer. Ik ging. We zeiden tegelijk: “Wat fijn dat ik je zie!” Moesten er eigenlijk om lachen, het klonk zó synchroon en natuurlijk… En onze omhelzing zei: “Ja! We zijn allebei gewoon, normaal, blij en gelukkig met elkaar.” En ik zei: “Natuurlijk, je bent toch mijn broer!”
En nu wil ik alleen maar die geweldige God danken! Gewone woorden vind ik er eigenlijk nog niet voor, het is te groots. Maar lofliederen komen vanzelf!
Eind november 2015 was ik bij de jaarlijkse open dag van Open Doors. ’t Was een bijzondere dag! Het 60-jarig bestaan werd gevierd. Wat met één man, Anne van der Bijl, begonnen is, toen hij met een Volkswagen Kever gevuld met Bijbels naar Polen ging, is uitgegroeid tot een grote organisatie over verschillende werelddelen verspreid.
Met ruim 13000 mensen, van allerlei kerkelijke richtingen – geweldig! – zongen we tot eer van God en baden we voor onze zusters en broeders, die om hun geloof in de Here Jezus vervolgd en soms ook gemarteld worden. En dat zijn er niet weinigen, meer dan 50 miljoen mensen. We luisterden naar mensen die het zelf meegemaakt hadden en die er onder geleden hadden.
Ze vragen steeds: “Bid voor ons!” Heus, bidden helpt! God wil gebeden zijn! En in al hun ellende voelden ze Gods nabijheid, soms als een warme deken om hen heen.
’t Was fijn dat er dit jaar zoveel jongeren waren. Zij moeten het doorgeven! We besloten de dag met het zingen van: “I have decided to follow Jesus. No turning back, no turning back!”